Δεν πρέπει ποτέ ν’ ακούς τα λουλούδια…
Πολύ γρήγορα γνωρίστηκα καλύτερα μ’ αυτό το λουλούδι. Από πάντοτε υπήρχαν πάνω στον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα λουλούδια σεμνά, στολισμένα με μια μόνο σειρά από πέταλα, που δεν έπιαναν χώρο και δεν ενοχλούσαν κανέναν. Φανερώνονταν κάποιο πρωί μέσα στο χορτάρι κι ύστερα έσβηναν το βράδυ. Όμως εκείνο το λουλούδι είχε φυτρώσει κάποια μέρα από ένα σπόρο φερμένο από τ’ άγνωστο, κι ο μικρός πρίγκιπας είχε παρακολουθήσει από κοντά αυτό το κλαράκι που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Μπορεί να ήταν ένα καινούριο είδος μπαομπάμπ. Όμως το δεντράκι σύντομα σταμάτησε να μεγαλώνει κι άρχισε να ετοιμάζει λουλούδι. Ο μικρός πρίγκιπας, που έβλεπε να γεννιέται ένα τεράστιο μπουμπούκι, καταλάβαινε πως θα έκανε την εμφάνισή της κάποια παρουσία μαγική, όμως το λουλούδι ετοίμαζε την ομορφιά του, κρυμμένο στην πράσινη κάμαρά του και δεν έλεγε να τελειώσει. Διάλεγε προσεχτικά τα χρώματα του. Ντυνόταν αργά, συγυρίζοντας το ένα μετά το άλλο τα πέταλά του. Δεν ήθελε να βγει τσαλακωμένο όπως οι παπαρούνες. Ήθελε να εμφανιστεί και να ακτινοβολεί η ομορφιά του. Τι να γίνει! Ήταν πολύ φιλάρεσκο. Η γεμάτη μυστήριο προετοιμασία του λοιπόν είχε κρατήσει μέρες και μέρες. Και να λοιπόν που φανερώθηκε κάποιο πρωί την ώρα ακριβώς που έβγαινε ο ήλιος.
Κι ενώ είχε εργαστεί με τόση σχολαστικότητα, είπε μ’ ένα χασμουρητό:
-Αχ, μόλις ξύπνησα… Σας ζητώ συγγνώμη… Δεν έχω προλάβει καν να χτενιστώ.
Ο μικρός πρίγκιπας δεν μπόρεσε να κρύψει το θαυμασμό του.
-Αχ, τι όμορφο που είσαστε!
-Είδατε, απάντησε γλυκά το λουλούδι. Και γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο…
Ο μικρός πρίγκιπας κατάλαβε πως δεν ήταν και πολύ σεμνό, ήταν όμως τόσο γοητευτικό.
-Μου φαίνεται πως είναι η ώρα να πάρω το πρωινό μου, πρόσθεσε σε λίγο το λουλούδι, θα είχατε την καλοσύνη να με φροντίσετε…
Κι ο μικρός πρίγκιπας, σαστισμένος, έφερε ένα ποτιστήρι με δροσερό νερό και του το πρόσφερε.
Πολύ σύντομα λοιπόν το λουλούδι άρχισε να τον βασανίζει με την κάπως ασφυκτική ματαιοδοξία του. Μια μέρα, για παράδειγμα, μιλώντας για τα τέσσερα αγκάθια του, είχε πει στο μικρό πρίγκιπα:
-Δεν πάει να έρθουν οι τίγρεις με τα νύχια τους!
-Δεν υπάρχουν τίγρεις στον πλανήτη μου, διαφώνησε ο μικρός πρίγκιπας, κι έπειτα οι τίγρεις δεν τρώνε χορτάρι.
-Δεν είμαι χορτάρι, απάντησε ήσυχα το λουλούδι.
-Σας ζητάω συγγνώμη…
-Δε με φοβίζουν καθόλου οι τίγρεις, όμως απεχθάνομαι τα ρεύματα… Μήπως σας βρίσκεται ένα παραβάν;
«Απεχθάνεται τα ρεύματα… Μεγάλη ατυχία για ένα φυτό», σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας.
«Αυτό το λουλούδι είναι πολύ ιδιόρρυθμο…»
-Το βράδυ θα με βάλετε κάτω από μια γυάλα. Εδώ στον τόπο σας κάνει κρύο. Η θέρμανση δε λειτουργεί καλά. Εκεί απ’ όπου έρχομαι…
Όμως δεν απόσωσε τη φράση του. Όταν είχε έρθει ήταν σπόρος. Δεν ήταν δυνατόν να έχει γνωρίσει άλλους κόσμους. Ταπεινωμένο που το έπιασαν έτοιμο να πει ένα τόσο αφελές ψέμα, έβηξε δυο τρεις φορές για να κάνει το μικρό πρίγκιπα να αισθανθεί άσχημα:
-Με εκείνο το παραβάν τι θα έγινε;
-Πήγαινα να το φέρω αλλά μου μιλούσατε.
Εκείνο τότε έβηξε ακόμα περισσότερο, για να τον κάνει παρ’ όλα αυτά να νιώσει τύψεις.
Έτσι, ο μικρός πρίγκιπας, παρ’ όλη την καλή θέληση της αγάπης του, άρχισε ν’ αμφιβάλλει για το λουλούδι. Είχε πάρει στα σοβαρά κάποιες ασήμαντες κουβέντες κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος.
«Δεν έπρεπε να τ’ ακούσω», μου εξομολογήθηκε μια μέρα «δεν πρέπει ποτέ ν’ ακούς τα λουλούδια». Πρέπει να τα κοιτάζεις και να τα μυρίζεις. Το δικό μου έκανε τον πλανήτη όλο να μοσχοβολάει, όμως δεν μπορούσα να το ευχαριστηθώ. Η ιστορία με τα νύχια, που με είχε τόσο νευριάσει, κανονικά θα έπρεπε να με είχε συγκινήσει…». Μου εξομολογήθηκε ακόμα:
«Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Έπρεπε να το κρίνω από τις πράξεις κι όχι απ’ τα λόγια. Με γέμιζε ευωδία και φως. Δεν έπρεπε να σηκωθώ να φύγω. Έπρεπε να μαντέψω την τρυφερότητα πίσω απ’ τις μικροπονηριές του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά. Ήμουνα όμως πολύ μικρός και δεν ήξερα ν’ αγαπάω».
(Από τον Μικρό Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Μελίνας Καρακώστα)
%-)
Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ 